Σάν ἔγινε τό πρῶτο φονικό
ὁ κῆπος σκοτείνιασε ἀπ’τό αἷμα,
σκορπίσαν οἱ θυσίες στούς τέσσερις ὁρίζοντες
κι ὁ κόσμος τυλίχτηκε μέσα σέ ἄσπρες γάζες.

Μπερδεύτηκαν τά ἐπεισόδεια μετά
ὁ σκηνοθέτης ἔξαλλος τραβοῦσε τά μαλλιά του
δέν φταίω ἐγώ
αὐτοί –δείχνοντας τούς ἠθοποιούς-
μοῦ ἀνακάτεψαν τήν τραγωδία,
μᾶλλον θά σκέφτηκαν νά παίξουν τή ζωή τους
λές καί ὁ κόσμος νοιάζεται γιά τή ζωή τοῦ καθενός,
ἁπλά ἐξαγοράζει λίγη διασκέδαση.

Ἐκεῖνοι–οἱ ὑποκριτές- ἐξακολούθησαν τήν ἴδια τακτική.
Καί ὁ πρῶτος καί ὁ δεύτερος καί ὁ τρίτος
μαζί μέ τόν χορό σπαράζοντας
περιέφεραν ἐπί σκηνῆς τό δράμα τους
ἐρήμην τοῦ κοινοῦ.

*