Πού βρίσκονται αυτοί που δεν υπάρχουν;
Πού περιμένουν για να έρθουν στη ζωή, όταν δεν είναι
καν ιδέα των γονιών τους; Και πώς ζουν
οι άλλοι αγνοώντας πως τους μέλλει να βρεθούν;
[…]
Βιβλιοστάτες που πιέζουν
τη ζωή συνθλίβουν ό,τι προλάβουμε να ζήσουμε μαζί –
πάρτι, γενέθλια, μπάνια στη θάλασσα, πόδια
στην άμμο, ήλιο στα μαλλιά μας, κούνιες, παγωτά.
Ζητωκραυγές, διαμαρτυρίες, πολέμους, χειρουργεία,
ύπνο τ’ απογεύματα, ρωγμές στον χρόνο
να πληθαίνουν, κρακ
κρακ. Πού βρίσκονται αυτοί που δεν υπάρχουν
όταν είναι ιδέα μόνο πια; Πώς μέλλει να με χάσεις,
πώς πρέπει να σε χάσω; Είχαμε υπόσταση
μετά όχι. Υπήρξαμε, πιάσαμε χώρο, μετά όχι –
μα όχιˑ πάντα θα πιάνουμε, ανάμεσα σ’ αυτές τις λέξειςˑ
[…]
έτσι θα επιστρέφεις, θριαμβικά,
στην ώρα που σε φίλησα πρώτη φορά για πάντα.