Αμερική, πότε θα επαναστατήσουν οι βετεράνοι σου να θάψουν το Κονγκρέσο σου κάτω από τόνους χεριών, ποδιών, δεν ξέρω. Δυο κόσμοι ενωμένοι με μια κόκκινη κλωστή, αυτοί που αποφασίζουν για τον πόλεμο κι εκείνοι που πηγαίνουν. Κι αυτή η κόκκινη κλωστή, πολύ λεπτή μου φαίνεται, πολύ φτωχή κι απελπισμένη – σαν τεντωμένη απλώνεται να φτάσει τη Μεσόγειο και να ενώσει ερήμους – σαν τα αγόρια τ’ άγουρα, που ντύνονται στα μπεζ και πάνε απ’ τη Νεβάδα στην Παλμύρα κι από σπίτι σε σπίτι με όπλα που θυμίζουν παιχνιδομηχανές σκοτώνοντας παιδιά που κουβαλούν οβίδες δίχως να ξέρουν το γιατί, μονάχα «καν’ το» τους έχουν πει κι αυτά το κάνουν στο όνομα ενός Θεού ή ενός προφήτη, στο όνομα μίας πατρίδας, στο όνομα κάποιου πράγματος που δεν είναι αγάπη μα ούτε παράσημο από το καλοφαγωμένο, ράθυμο Κονγκρέσο, που κάθεται πίσω από το παχύ τηλέφωνό του δίνοντας εντολές σ’ αυτούς που παίζουν τρώγοντας ζωές και χωνεύουν οικογένειες. Μα όχι του Κονγκρέσου. Δυο κόσμοι ενωμένοι με μια κόκκινη κλωστή, σωληνάκια αίμα για το Θεό και τον Αλλάχ για την τιμή και τα λεφτά, για άμυνα κι επίθεση κι ελευθερία και καταπίεση, καταδυνάστευση, ιστορία και όλες αυτές τις έννοιες που μαγειρεύουν οι άνθρωποι για να τραφούν ο ένας απ’ τον άλλον. Αμερική, πότε οι βετεράνοι σου θα κόψουν χέρια, πόδια, να πάψουν πια να ζουν με σωληνάκια made in hell; Με τέτοιες κόκκινες κλωστές κρατάς τους στη ζωή, σα μαριονέτες.