Τις νύχτες έρχεται κρυφά
στο όνειρο μου που πονά
με τη ζεστή ανάσα
και τη φωνή την μπάσα.

Και περπατάει στο πάτερο
βήμα κουτσό παράταιρο
ήταν ο αρχηγός μου,
φάρος και οδηγός μου.

Στης στέγης τις λοξές μαχιές
κουρνιάζουν χρόνια οι ψυχές
και με τα πρωτοβρόχια
άγια σκληρή μου φτώχεια.

Ποτέ του δεν με φίλησε
και μια φορά μου μίλησε,
αν θες να μεγαλώσεις
πρέπει να με σκοτώσεις

Κι εγώ απαρνήθηκα τον τρεις,
τα λόγια πήρα μετρητοίς
κι αγόρασα μαχαίρι
και του ‘στησα καρτέρι.

Κι αυτός σταυρώνει το ψωμί
και σαν αρχαία προτομή
στα μάτια με κοιτάει
κι όλο το φως χωράει.

Εμένα ο πατέρας μου,
ο ήλιος, ο αγέρας μου
εχάθηκε στα χιόνια
στα πιο μικρά μου χρόνια.

Και τώρα άλλη μια φορά
βγαίνω ξανά αναφορά,
είμαι ο γιος εκείνου,
ο γιος του Κωνσταντίνου.

Εμένα ο πατέρας μου,
ο ήλιος, ο αγέρας μου
εχάθηκε στα χιόνια
στα πιο μικρά μου χρόνια.