τους ευκολόπιστους
των οποίων η φωνή ουδέποτε ακούγεται
ήχος που ίσως σας θυμίζει
το φτερούγισμα του κρίνου,
τους ονειροπαρμούς εκείνης
σαν θάμπωναν τα υγρα της μάτια και γέμιζε
τα αυτιά με μελωδίες
κι όλο κοντά του έτρεχε
με ένα δάχτυλο βρεγμένο στο νερό
το άλλο δάχτυλο στη γλώσσα
τη δίψα να δροσίσει
Η καλή καρδιά πάντα ανοιχτοχέρα
Πρώτη Δέχεται το πρωτοβρόχι.

Πέρασε ο καιρός του κόσμου τούτου
κι είναι η Ιερουσαλήμ γη της ξηρασίας

Να μην σπέρνετε στον δρόμο
Τα πουλιά τρώνε τον σπόρο
Αχ καημένη μου Μαρία
Όλοι καρτερούν το χαίρε
Ούτε σε πετρώδη εδάφη
Καίγεται η σπορά απ’ τον ήλιο.