μονάχα ο έρωτας
Άφθαρτος του νου, της καρδιας ατσάλι
διαπερνά την καταχνιά, τ’ άγρια τα σκότη
ζει και βασιλεύει.

Το μαχαίρι, σκέφτομαι
καμιά φορά σκοτώνει
όχι μόνο το κορμί
μα και την ψυχή του ανθρώπου
κι ύστερα όπως είθισται
στρέφεται στον εαυτό του
στομώνει και πεθαίνει
σαν το προχθεσινό ρομάντζο
Τελειώνει σε μια χούφτα κλειστή
Κλάψαν οι αλιγάτορες, κλάψανε
(σε κείνο το ποτάμι)
Κοίταγαν κι εγέρθηκαν οι συνδαιτημόνες
Πέτρο, Ιάκωβε, Θωμά
δύσκολο το κήρυγμα
μα πιότερο η πίστη
γι’ αυτούς τα δίχτυα που παράτησαν
και αλιείς γινήκαν τρωκτικών
να ’χει να τους χρωστά η οικουμένη.