Όσο κι αν σ΄ το εύχεται ο καθένας
ν’ αργήσει να ’ρθει η στιγμή
ξέρεις που κάποτε θα ’ρθει το τσούρμο σου
όλοι οι νεκροί
θα βγούνε απ’ τα μνημούρια
αναστημένοι απ’ τα γραπτά σου
με σκουλαρίκια στα αυτιά, γαρύφαλλα στο πέτο, μαντήλια
χαρωπά γύρω από τον λαιμό τους
ώς ν’ ακουστούν βιολιά, κλαρίνα, ούτια
μες στο παράξενο το νεκρογιόρτι – σαν λες
βουβοί γυρνούν στα βάσανά τους·

γιατί στο βάθος της γραφής
δεν σε έχουνε καμια αναγκη, ξέρουνε
όμως να σ΄το δείχνουν
Μιλάνε πάντα σιγανά
για να νομίζουμε όλοι εμείς
πως η φωνή τους δεν θα ακουστεί και
δεν ανακατεύονται ποτέ στις προστριβές των άλλων
Σπάνια εκκλησιάζονται, μα ξέρουν να μας πείθουν
πως πάνε ολοχρονίς στην εκκλησια

Οι πεθαμένοι δεν κυκλοφορουν ποτέ
στους διαδρόμους του ειρηνοδικείου
αφού εν ειρήνη πάντα ζουν, τα δίκια τους δεν χάνουν
Καμιά φορά καμώνονται πως λένε κάποια προσευχή
και τρών κι εκτός της Κυριακής
αρνάκι με πατάτες.