Όπως καμιά φορά στο θέατρο
Τον ήρωα σκοτώνουν δίχως να τον βλέπεις
πίσω απ´το πανί
Έτσι το αντίο έρχεται
Σαν μ´ ελαφριά υπόκλιση, -σκηνογραφία
ήπια
Μα ωστόσο κάποιο σύμπτωμα
Θα σε κρατάει όμηρο
Καθε φορά που τις κουρτίνες θα τραβάς
Αν έρχεται να δεις

Κι αν το μπορείς να παριστάνεις τον εαυτό σου
τέλεια στην σκηνή
Τότε μπορεις σε λίγα χρόνια
Να γίνεις πρωταγωνιστής.

Πίσω από την κουρτίνα
υπάρχει πάντοτε μια θλίψη
Που όταν μισανοίξει
Σε πνίγει λες μια μουσική αγριοβιολέτας.

Τότε τραβάς κατά την θάλασσα.

Μάινα, φωνάζει, ο καπετάνιος
Πέσαμε, υποψιάζεται, σε πειρατές

Έχει αγριέψει ως φαίνεται η όψη μας
(χρόνια πολλά στο μαύρο, στους τυφώνες)
Δεν είμαστε μονόφθαλμοι διαβεβαιώνουμε,
Οικειοθελώς διαμένουμε στον πάτο
μα τον αφρό τον νοσταλγούμε που και που
Έχουμε κάρτα πολλαπλών διαδρομών
-Είναι γνωστή η επιθυμία
στο κάτω κάτω της γραφής
στο πάνω η ανάμνηση –

Με απόλυτη σεμνότητα παρακαλώντας
Δεν πείθονται, θλιμμένοι επιστρέφουμε
ως Κανείς
Πολλοί ποιητές αιμοδιψείς κυκλοφορούνε στον καιρό μας.