Άκρατα μεσάνυχτα.
Όλοι τυφλοί
κι εσύ γέρνεις
αποσταγμένος.
Αποκοιμιέσαι.
Μέσα από φυλλώματα κισσού
... δυο μάτια,μύρια
γίνονται,
τρέχουν κρινοδάχτυλα
στο μαύρο
να προφτάσουν - την
ατρικύμιστη μορφή σου-
μην ακουμπήσουν
κοπάδια άστρα
κολασμένα.

Μα ας αφήσουμε τα παραμύθια·
-Όχι πώς είναι ψεύτρα η μοναξιά,
αλλά-
αυτό το καλοκαίρι
θα είναι γεμάτο με ροδόφιλα
να σε νανουρίζουν.

Ξυπνάς...
Άνοιξε τις παλάμες.
Κοίτα!
Οι γραμμές σου γεμάτες
διανέματα-ανατριχίλες από
νεραιδογνέματα.