Κουβαλώ τη βεβαιότητα, του ψεύτη
Κάποιου που αλλάζει χρώματα και φωνές.
Επαίρομαι γι’ αυτό
Ή τουλάχιστον, χαίρομαι.
Αλλά στα όνειρά μου
Συνέχεια έχω χάσει κάτι:
Ένα πορτοφόλι
Ένα εισιτήριο επιστροφής
Μια ενδιάμεση τάξη στο σχολείο.
Και μετά η διαδρομή στο άδειο κτίριο:
«Οι ίδιες σκάλες
Μα ήμουν πάλι εδώ πριν λίγο…
Ποιο είναι αυτό το πρόσωπο που συναντώ;
Με ακουμπάει ή το ακουμπάω;»
Εκεί δεν έχει καμία βεβαιότητα,
Ούτε καν ανάσα.
Προτιμώ ξύπνιος.