Ξύπνησα αδειανά
Την κοίταξα απορημένα.
Ύστερα πήγα απ’ το εργοστάσιο
Ήταν ένα ψιλόβροχο σκιάς
Παρακάλεσα τον φύλακα
«Ό,τι χειρότερο για τέτοιαν ώρα»
Πείστηκε, είχε και χρόνια εκεί.
Αρχίσαμε μαζί να βγάζουμε σιγά-σιγά
Θυμήθηκα ένα υγρό καλοκαίρι
Έκλαιγα και αμάρτανα κάθε απόγευμα
Και βουητά δαγκώνανε επίμονα τ’ αφτιά μου
Θυμάμαι και την υπόσχεση:
«Θα ξανασυναντηθούμε»
Κανείς μας δεν την πίστευε.
Δεν ήσουν εσύ μπροστά
Και νάτη τώρα, η βεβαιότητα
Κλωστή-κλωστή άρχισα να τα παίρνω
Να τα μεταφέρω κλωστή-κλωστή.
Ψιλοβλαστήμαγε κι αυτός: «Καψόνι μεσημεριάτικα.
Τι σου ήτανε;»
«Συνομήλικος»
«Πως σε είπαμε;»
«Δεν θυμάμαι»