Στα ξερονήσια κάποιοι σκύλοι
Με τους τυχαίους τους έρωτες
αβέβαιους για το είδος,
τα ούλα τους τα ματωμένα,
τα πολλά τους τσιμπούρια,
τις άγριες περιπολείες τους.
Την οργή της αγρύπνιας τους
Επώδυνης ιδίως για σκύλους
τις άναρθρες κραyγές τους
Όταν κατέβηκαν οι επισκέπτες….
ανατρίχιασαν , περισσότερο κι απ΄όσο όταν
εκπορνεύονται.
Γιατί δεν ήταν πονεμένοι,άγριοι
Ήταν θαμένοι ζωντανοί οι σκύλοι.
Το πλήρωμα με τα κυάλια,
ναυτικοί που όλα τα περιμένουν
αναστατώθηκαν κι αυτοί ……
όπως ακριβώς με είχε προειδοποιήσει ο παππούς μου:
‘’Όταν εκεί κάτω
για κάποια αναπόφευκτα δευτερόλεπτα
είσαι ευτυχισμένος,
να κοιτάζεις τα νύχια των ποδιών σου
να κοιτάζεις τις οικογενειακές φωτογραφίες αυτής που αγαπάς
να θυμάσαι τον πατέρα σου
σαν μίλαγε κουβέντες του στρατού του’’.