Κοιμάμαι, ξυπνάω κι ακούω φωνές
και χτύπους στην πόρτα του δρόμου,
δεν ξέρω κανέναν, ποιος να ΄ναι λοιπόν
και χάνω μ’ αυτόν τον καιρό μου.

Μπορεί να 'ναι αγέρας,
μπορεί κι η βροχή, ακόμα και κάποιος ξενύχτης.
Μπορεί να 'ναι πάλι μια αγάπη παλιά,
μια αγάπη που κλαίει η φωνή της.

Εγώ είμαι ξένη στην πόλη αυτή
και νιώθω μικρή σαν σταγόνα,
ποιος να ‘ναι στ’ αλήθεια απόψε αυτός
που δεν λογαριάζει χειμώνα.

Μπορεί να 'ναι αγέρας,
μπορεί κι η βροχή, ακόμα και κάποιος ξενύχτης.
Μπορεί να 'ναι πάλι μια αγάπη παλιά,
μια αγάπη που κλαίει η φωνή της.