Ξανά
έγινα ξύλο στη φωτιά
στου χωρισμού μας τη ματιά
σκεπάστηκα με τόση στάχτη
ξανά
έγινα φύλο και φτερό
να δω αν έφταιξα εγώ
ή φταίει της μοίρας το αδράχτι

μονάχα η φωνή μου έχει μείνει
να τραγουδώ αισθήματα βραχνά
αυτά που ζήσαμε μαζί μεσ’ το καμίνι
αυτά που ξέρει η καρδιά και δε ξεχνά

ξανά
έγινα μέρα βροχερή
μιά προσευχή που απορεί
για της αγάπης τα γραμμένα
ξανά
μιά θύελλα με τιμωρεί
και πέφτει πάνω μου ψυχρή
με όλα μας τα περασμένα

μονάχα η φωνή μου έχει μείνει
να τραγουδώ αισθήματα βραχνά
αυτά που ζήσαμε μαζί μεσ’ το καμίνι
αυτά που ξέρει η καρδιά και δε ξεχνά

ξανά
όλα βουλιάζουν ανθηρά
κι εμείς κοιτάμε παγερά
Τα χρόνια μας τ’ αγαπημένα
ξανά
όλα τα όνειρα σκιές
και η ψυχή στις ερημιές
ρωτάει αν δάκρυσες για μένα