Οι νύχτες κρύβουν στις τσέπες τους
μια πονετική βροχή από Λόγια παλιών ανθρώπων.
Ο σταθμάρχης τότε, ακουμπάει τη ράχη τους
μια στοίβα άγραφων βιβλίων
που μας περιμένουν πάντα
στους άδειους τους σταθμούς μας.

Στις νύχτες αυτές που δεν έχουν πάτωμα
κυκλοφορούμε έχοντας στα χέρια
ωραίες μπουκάλες με κρασί σαν μπιμπερό.
Μέσα τους πνίγονται Λείψανα παλιών ελπίδων,
που επιπλέουν χρόνια μες στις ξέρες μας.

Στις νύχτες, λοιπόν, αυτές ψάχνουμε
να βρούμε την θάλασσα του τίποτα
εκεί που λέξη καμία δεν ανθίζει.
Εκεί καθόμαστε στα κρύα τα βουνά
και πέφτει πάνω μας αυτή η πονετική βροχή
της μίας νύχτας, της μίας και μόνης νύχτας.

Κι όπως αργά το τίποτα μας καταπίνει
ανεβαίνει ο ήλιος πάνω στους ώμους μας
σε άλλους γίνεται φωτιά
σε άλλους φωτοστέφανο.
Στο τέλος μένουμε αγκαλιασμένοι
εκεί στην άγια σιωπή
στου αγίου τίποτα, το μέρος.