Καμιά φορά ο αέρας μιας ανοιξιάτικης βροχής
φέρνει τα ωραία πρόσωπα σας,
σαν μια ασπρόμαυρη φωτογραφία.
Κοιτάζω τα πλατάνια στα μεγάλα ρέματα
κοιτάζω τα σπίτια,
άλλα γκρεμισμένα,
άλλα βολεμένα στον εγωισμό τους,
άλλα παραδομένα στη φθορά της μνήμης.
Κοιτάζω τα οικόπεδα, που παίζαμε
και τα παγκάκια που μας έπαιρνε η βροχή.

Όλα βαπτίζονται στον μεγάλο χορό των λέξεων
μια μακριά αφήγηση σαν γάζα από πληγές
που παραμένουν ανοιχτές, ως κύμα.
Σας κοιτάζω και δεν ξέρω αν αλήθεια υπήρξατε
έχει τόσο πολύ δάκρυ η βροχή.

Άλλες φορές λέω ότι είμαι και γω μαζί σας
και τότε γίνονται όλα ασπρόμαυρα
είμαι σε μια κάμαρη μικρή
την ώρα που φυσάει άνοιξη
στα φύλλα μιας χαμένης φλαμουριάς.

Θα βρεθούμε ξανά, σου λέω
εκεί που δύουν μελαγχολικές
οι παπαρούνες
εκεί που ο άγγελος ταράζει τη βραδιά με μουσικές
Δεν ξέρω πια να γράφω ωραία,
οι μέρες πέρασαν
κι η ανοιξιάτικη βροχή
μας παραδίδει αμείωτους,
στο δρόμο εκεί της μνήμης
όπου τα πρόσωπα σας είναι πάντα νέα,
κι εγώ μικρός
στην διαφάνεια
την πικρή
αυτού του κόσμου.