Ο ουρανός είναι ιδεόγραμμα
φυλά την πύλη του δράκοντα
του ξερού καλοκαιριού,
της άνυδρης ποίησης.

Ενίοτε εκτρέπεται
και ποταμοί φωτονίων
ορμάνε μέσα μας άγρια.

Μια ροζιασμένη ανατολή πάει να ξεφύγει
με τα φύλλα τα ξερά του φθινοπώρου
εκεί όμως σταματάει η αυτοκρατορία της άμμου.
Νύχια μικρά μετά μεγάλων φορτίζουνε τη μέρα
μετακινούνται παίρνοντας τη θέση του ορίζοντα.

Δεν έχει πιο κει
καθώς τα όνειρα δεν επιβάλλονται.
Άλλωστε ένα κόκκος άμμου
κρύβει ένα ασύμμετρο σύννεφο
και μέσα του υπάρχει νωπή ακόμα
η νοσταλγία της ζωής αυτής
της ζωής που δεν ζήσαμε..