Δεν έχει Αίγυπτο ο καιρός, το ξέρεις.
Έξω φύσει έρημος, δυο φυσαλίδες
ακραία σύμπαντα, ακροβατούνε
βρίσκουν αμφιβληστροειδή και στροβιλίζονται
βρέχει από νωρίς στους παράλληλους κόσμους μας.

Έλα λοιπόν και μάζεψε τη σκόνη από τα παλιά
εργαστήρια
πέθαναν όλοι σ’ αυτό το σπίτι
κι η βροχή μουσκεύει τους κόκκους της άμμου
τρομάζει το φυλακισμένο λαγό, τη μάθηση της
στάχτης.

Πολλές φορές σου το χα πει, μια προβολή είμαι
ένα πανί, ένα νόμισμα φαιό
που παίζει μπάσκετ εκεί στα πλατανάκια.

Όλα έχουν ένα σκισμένο γόνατο,
μια ματαιωμένη επιθυμία
που πλέει αργά εκεί
μες στο υγρό του εγκεφάλου
κι αιμορραγεί αφήνοντας στον κόσμο
ένα δάκρυ.

Μη με ρωτάς τι κάνω παίζω
με τα γραμματάκια του Θεού
κι αλλού γράφω ένα δέντρο, αλλού μια πέτρα
μια πηγή το καλοκαίρι, λαλέουσα
να έρχονται οι φίλοι να κοιτάνε.

Δεν ξέρω όμως αν θα φύγω τι θα απογίνει η άμμος;
Κανείς δεν το ξέρει.
Κοίτα εκεί είναι μια πλατεία που παίζαμε μικροί
κι ένα παλιό ποδήλατο που χώνεται στο μέλλον,
όλα ισούνται με μια σελίδα άκοπου βιβλίου
εκεί που κατοικεί ο Θεός
Εις Θεός αυτός που μουλιάζει με το αίμα του
την πέτρα της δικής παραφροσύνης μας.