Η μια διάσταση είναι ο ήλιος.
Το μέσα μέρος της μνήμης
εκεί που βρίσκομαι εξηγώντας
ότι ο θερισμός δεν είναι ο θάνατος
αλλά η μνήμη
Στο κάτω – κάτω ποτέ δεν βρέθηκε το πτώμα
και η ζωή μετεωρίζεται μέσα στα αγκάθια..

Η δεύτερη διάσταση είναι η θάλασσα
η μνήμη αυτή των αφανών
η μεγάλη Μαρία των στιγμών
που ακολουθούν μια τροχιά και χάνονται
εκεί που οι πλειάδες ακουμπούν στις κορυφές.
Εκεί είναι ένα νοητό σύνορο
φτιαγμένο από αφηγήσεις γερόντων
ηχεί ακόμα τουφέκια και οιμωγές.

Η τρίτη διάσταση είναι ο έρωτας
Τα σώματα περιλαμβάνονται σ’ αυτόν
όπως η ψυχή στο σώμα του ιδρώτα
Ο έρωτας που είναι ένας τρόπος να μιλάς για το θεό
αυτόν που φτιάχνει τα μικρά ποιήματα
και εφευρίσκει τις στιγμές της σχόλης
εκεί που ένα τζιτζίκι έχει μεγαλύτερη σημασία
από ένα δοκίμιο στη φιλοσοφική επί διατριβή και
απώλεια.
εκεί είναι η κατάργηση των συνόρων
«εγώ υπάρχω» γιατί υπάρχεις και εσύ είμαι εγώ
μια νότα ευγενική στου σύμπαντος την ωραία
αυταπάτη.

Η τέταρτη διάσταση είναι το κενό
αυτό που γεννά τον λόγο
αυτό που γεννά τα ποιήματα, τον κόσμο ολόκληρο
σαν ένα στίχο, σαν έναν και μόνο στίχο.
OL μαύρες τρύπες είναι το αντίστροφο του φωτός
εκεί που ο χρόνος καταργείται
για να υπάρξει η αρμονία των στιγμών και η μνήμη.
Στο κενό γυρίζουμε φτιάχνοντας συνεχώς νέα νοήματα
νέα σχήματα ξεχνώντας OTL το παλιό είμαστε ήδη εμείς
που πρέπει να αποσύρετε για χάρη της ζωής.

Η Πέμπτη διάσταση είναι η πίστη
το αίτιο κυρίως της ζωής
αυτή που δίνει νόημα στην τραγωδία του βίου
που ενώνει το θάνατο με τη ζωή
και μας αφήνει στη μέση εκεί του δρόμου
να κουβαλάμε τα βουνά στη θάλασσα.
Η πίστη κάνει να μαγειρεύουμε τις πέτρες
έτσι ώστε και το δευτερόλεπτο να είναι νόστιμο
και μην ρωτάς τι είναι πίστη
πήγαινε και βρες έναν άνθρωπο
που εσύ νομίζεις ότι έχει πίστη
κάτσε κοντά του
και ίσως μάθεις.