Καμιά φορά δοκιμάζουμε τη ζωή ανάποδα,
μπαίνει η ηλικία της νεότητας
από ένα παράθυρο μισόκλειστο
και φέρνει μια νεύση ελπίδας
όπως πάντα ολόσωμη.
Και τότε κάνουμε σχέδια
για μεγάλες σπουδές σπουδαίους έρωτες
γλέντια στις κορυφές των βουνών,
«ξεσιλόγιαστοι» που έλεγε η μάννα.

Όταν με το καλό τελειώσουν τα όργανα
η μέση πονάει, ο σπόνδυλος κινείται
κι ένα μηχανάκι ζούνταπ
αρχίζει να γυρνάει συνεχώς στις αρτηρίες
Πρέπει, λέει, να δοκιμάσεις
την απώλεια του χώρου
τα δεσμά του χρόνου
πρέπει πρώτα να περάσεις
από την αφαίρεση.

Το τίποτα κρέμεται ακόμα
στα πλατάνια του απογεύματος
εκεί στον φράκτη των παλιών σφαγείων.
Το τίποτα καμπυλώνει το φως και τη ζωή
τα χάνει όλα ως τελική απώλεια
ως νύχτα της ψυχής ασχημάτιστη.

Μια μέρα όταν βγαίνεις από τη ρίζα του
καταλαβαίνεις ότι ο ήλιος δεν έχει ηλικία
ότι είσαι ακόμα παιδί
κι ο σπόνδυλος είναι ένα κόμμα
στην ιστορία που ακόμα δεν έγραψες.
Και τότε στην πλατεία λένε
ότι αρχίζει ανατολή
και η υπόσχεση..