Η ύπαρξη είναι ένας καταρράκτης
πέφτει στους ώμους μας
όπως τα σμήνη από τους γαλαξίες

Μια νύχτα από κείνες που ο μαύρος ήλιος
μας ρίχνει στο βυθό μια θεοεγκατάλειψης
βρίσκουμε τον τρομαγμένο πελαργό
αυτόν που χάθηκε στη βασιλεία της άμμου.

Τότε αρχίζει να γράφεται μέσα σου
μια τρυφερή φιλοκαλία.
Έξω ο ωκεανός συνεχίζει την τρικυμία του
θωπεύοντας τις παλιές πληγές σου
αλλά εσύ συνεχίζεις το ταξίδι σου
γίνεσαι νεκρός έπειτα βρέφος
θα πεθάνεις ως φάος ηέλοιο
ως έκπληξη της ύπαρξης
ο τερματισμός του μυστικού σου δρόμου.

Τότε τα βράδια θα γίνουν νεαρά
και το φεγγάρι θα αφήνει μέσα σου
την ασημένια του σκληρή χορδή
το ενιαύσιο θαύμα.