Γλιστράει στα κλαδιά ο φόβος
Σπέρνει στους δρόμους δόντια αλμυρά
Κι έχουν γεράσει τα παράθυρα,
ο ιστός που χρόνια πυρπολεί
κι απ τις ζωές μας ένα μαντήλι φαγωμένο,
η νύχτα κερδίζει…

Γι’ αυτό κι η αγριάδα μις στο βλέμμα
πως θα ‘ρθουν άλλες μέρες πιο καλές
και θα γλυκάνει ο καρπός
Κι όπου το βήμα φτάνει, όπου το βήμα….
Στα ξερά σπαρταράει το χώμα.

Κι εδώ χωρίς αποσκευές με θάρρος αυγερινού
το δόντι που κόβει αριθμούς μες στα δωμάτια
Κι η ανάσα αργεί, η άφεση, ο άλλος τρόπος
Το δέρας τ’ αλατιού μες στον πικρό χειμώνα.

Φτάσαμε εδώ με μάτια κλειστά
Μαύρο το αίμα πήγαινε χαλίκια μες στη γλώσσα
να δοκιμάζει αντοχή του μακριά, και το αυγό να αρνείται

Φτάσαμε στον ήχο της ελιάς που γέρασε
στα νησιά και στους βράχους π ’ ασημίζουν φεγγάρι
κι αστερίες μυρίζουνε και το πάθος σταυρώνεται
παπαρούνα, ροδώνας το απόρθητο “αχ”
τα καρφιά, τα καρφιά που ανοιξεύουνε πάντα.

Παρατημένα ξύλα, φαγωμένα, τάματα
σίδερα κεφαλαριών με τον ύπνο ακόμα
σκαρφαλωμένο στη σκουριά να αντιστέκεται
να βρίσκουν τον αμνό μες στη σκιά του ονείρου
κι αίμα χαλκού, αίμα του ξύλου.

Μονάχοι εδώ να τρώμε του καιρού τα χρέη,
του μπλε, του πάγου το ελαφρύ και το διάφανο.