Κι εδώ βουνό, της πέτρας και του ελαφιού
μαξιλαριών, ύπνων ωραίων μι λυσίκομα όνειρα
που στροβιλίζονται με την αρχή του φθινοπώρου.
Κι η θάλασσα γέμει οφθαλμών
Σκοτάδι υψώνεται
ομίχλη γέρικων νερών
καθηλωμένων.
Κι εδώ μουσκεύοντας εικόνες στο αλάτι
της μουσικής σκίζοντας νότα
το ξύπνημα ήρθε με πριόνια.
Κι η γη δρόσισε φρύγανα χλωμής ανάσας.
Εδώ θα πλεύσω λέξεις
από τα βουνά που με κυκλώνουν
απ’ τα νερά που πνίξαν τη στιγμή
κι επανέρχονται ως μνήμη.
Εδώ θα πλεύσω με την οσμή
λυτών μαλλιών νύχτας πικρής
από σελήνη.
Και στο κουκούτσι της στιγμής
σπόρο θα ρίξω θάλασσα
να έρθει φως να απονερίσει.
Περάσαμε το φράγμα σιωπηλοί
πεζούλια ύπνου ορθά στο κύμα
μ’ ιδρώτα καλοκαιρινό σε σβώλους λάσπης.
Και φάνηκε από μακριά ο άγγελος
με το παρθένο γάλα μες στα μάτια και τα λευκά του όνειρα
σκισμένα.