Άκουσε την σιωπή ανάμεσα στα φωνήεντα των δέντρων
ξεναγήθηκε μετά στους τρούλους των λέξεων
δίνοντας αφορμή στην σελήνη να του λέει τα παραμύθια
που άκουσε παιδί.
Τελικά ήταν κάτοικος μιας άλλης χώρας και τώρα εξόριστος
ιερουργούσε επανάληψη εν είδη ανούσιας τελετής.
Συνταξιούχος των ονείρων απολάμβανε την ακηδία του
όπως οι γέροντες που κάθονται ως μαύρα χαλασμένα δόντια
στα παγκάκια του λιμανιού περιμένοντας
ένα καράβι που ποτέ δεν θα έρθει ένα αύριο που δεν θέλουν
να φτάσει.

Όταν γυρίζει σπίτι βρίσκει παντελονάκια με στίχους
κυρίως από τα παιδικά του χρόνια.
Τους παραδίδει αυθωρεί στην γυναίκα τον με τρομαγμένα
χέρια.
Η γυναίκα του ενοχλείται ιδιαίτερα από τα σύμφωνα,
τα οποία διαθέτουν οξύτατες γωνίες και τραυματίζουν τους
μην προσέχοντες.
Αφού καθαρίσει καλά τα ποιήματα ώστε να μην φαίνονται
θα του πει υψιφώνως «πολλά ευ για έναν τόπον μικρότατον,
είναι πλεονασμός.
Πήγαινε αμέσως να φτιάξεις το καζανάκι. Ουδεμία άλλη
έχεις προοπτική »
Σκαλίζοντας τότε στους βυθούς, θα σηκώσει το βλέμμα
και εκ του παραθύρου της τουαλέτας θα δει και αυτός,
έναν ήλιο, φωτεινότατο άστρο.