Θα φορέ – θα φορέσει
έναν ήλιο στα γυαλιά
μουσκεύοντας γαλάζιο.
Χτυπάν εδώ
κι ο λαγός δοκίμασε τον φόβο του
θα γιατρευτεί στη θάλασσα;
Κι αύριο που βγαίνω στη σκηνή
θα μπερδευτώ μες στα σανίδια, θα ταξιδέψω
και τι θα πω; τι θα τους πω;

Γυμνός, θα πω
σβήσανε τα φώτα , κρύωσε
ο παλιός κουβάς κι ο ασβέστης
τσιμέντο στο κενό των φωνηέντων.
Κι άλλος να σοβαντίσει τα παλιά,
τσιμέντο που χαράζει μέσα μας νησιά,
νυχιές, κρυώνουμε.

Απ’ το ελάχιστο ζητώντας το πολύ
κι απ’ τη ζωή και το ελάχιστο
και το πολύ φευγάτο
το περιττό παρών κι ανέγγιχτο.
Ριξ’ τα τετράδια, αλλού, ο ήλιος
χιονίζει μέσα στο μυαλό
Παγώνει.

Θα βγω απόψε από το σίδερο
μες στο χρυσό να ερημωθώ
να βρω μιλιά του μάρμαρου
να σπάσει
μιλιά να βρω
στις πεθαμένες λέξεις και στο αίμα.

Φουσκώνει η ερημιά από παντού
τσακίζει η σιωπή και σπάζει
Θ’ αφήσω, λέω, το ξύλο το ξερό
το μη καρπίζων ξύλο
να βγουν οι ρίζες
το ξερό να μαραθεί
να ‘ρθουν πουλιά να βρουν
παλιά αγκίστρια να πλαγιάσουνε.