Απ’ τη μεριά του αίματος τυφλός
Κουβαλώντας τη μάσκα. Το ξίφος
Το φαρμάκι για πρόσωπο
Ο πατέρας του πέλαγος. Κι η γυναίκα του νύχτα
Στην οθόνη επιστρέφουνε όνειρα.

Ανάμεσα στη σελα του και στο φεγγάρι πέτρα, σπαθί
κι ασπίδα.. Να ήταν άλλος, να γινόταν άλλος
Στο φεγγάρι ανάμεσα ίσκιος
να γεννήσει τον τύραννο

Ταξίδι μέσα στις φωνές
Ξεκίνημα του πόθου του που καίει χιλιόμετρα

Σιωπή αμνού μετά
μαζί με σώματα από παλιές παραστάσεις

Ήμουν
Ήμουν το τέντωμα επάνω στα σκοινιά
Ήμουν το ρόπαλο
Απών στο όνειρο. Ήμουν.
Ο πατέρας μου ποιός;
Τα νερά;
Ποιο νερό ξεπλένει τις μέρες μας
Να γυρίσει πηγή η δροσιά που ξεράθηκε;

Να πω για νίκης
Για νύχτες κόμπο κι αρμύρα στη δράση της θέλησης
Στο αίμα, στα τέρατα, στο σκοτάδι, που ήθελα φως.
Κι όσο το αίμα, άλλο τόσο σκοτάδι
Άθλος και πως;
Ήμουν το χέρι, τα σπαθιά του πατέρα μου ήμουν
Κι ο καινούργιος ο φόνος, ο φόνος μου ήμουν
Η πόλη κι ο κύκλος της
Ήμουν εγώ που δεν ήρθα ποτέ.
Το τέλος σκισμένο.

Τον περίμεναν ήρωα. Και ήρθε πάλι μετανάστης.