Θεούς με αιτών τωνδ’ απαλλαγή πόνων
φρουράς ετείας μήκος….
Αισχύλου Αγαμέμνων

Βρέχει ο καιρός βγαλμένα μάτια
κι η νύχτα βάδισμα σ’ άδεια πλατεία.

Ας πάψει να περνάει ο εφοδεύων
κούραση είναι να φουσκώνεις τον καιρό
με γεμιστήρες.
Ζεις; Θα ζήσεις;

Έζησα σ’ άδειο στρατόπεδο με κίτρινα φώτα
Έζησα με μια βροχή στα μάτια
ένα φθινόπωρο, ώχρα απολυτήριο.
Πάχνη στα πόδια του βουνού.

Είδα όμως εγώ τα βλέφαρα της νύχτας
που γέμισαν τον ύπνο μου με φόβο ντουφεκιάς.
Δεν περιμένω μέρα.
Μόνο φωτιά σκοπιάς που βρέχει προσμονή
σ’ έρημο τόπο.

Ποιος είναι αυτός που κλέβει από τη σιγή
τα μέρη που συντρέχουν;

Στενάζουν μπροστά μου φρένα και φεγγάρια.
Κάρβουνο ο δρόμος να κυλάει σιωπές.
Κοιτάζω.
Στάχτη του φόβου έναστρη.
Βάθος της νύχτας που σκορπάς
Τυπικό στων βημάτων τ’ αναίτιο.

Και να ‘ξερα ποιος είναι αυτός
που σ’ ανοιξιάτικο ουρανό μοιράζει φυλακή;

Μες στην παλάμη παγωνιά άδειας θαλάμης
όπως κοιτάς ο αέρας της σε σφίγγει
τρόμος ασπάζεται την άκρη του μυαλού σου.

Επάνω στα νερά φλέβα φωτιάς
Εικόνα ενός βουνού που ρέει κλειστά πηγάδια
Εικόνα στήθους πυρκαγιάς που προμηνά
φώτα χαρμόσυνα.

Ποιος είναι κείνος που σκουριάζει το νερό
και νανουρίζει άνοιξη στην πέτρα;

Κλείνω για πάντα την αρκούδα τη μικρή
στα μάτια που ζητάνε προορισμό
να φέρουν ήχο χαλικιού σε λαμαρίνα.
Πες μου τ΄ όνομα σου.

Άχρηστα λόγια που κρατάν ξημέρωμα.
Φτιάξτε μου μια χορδή που ξέρει ανατολές
που ξέρει ήχο – τον ξερό της μηχανής.
Μπουκάλια βλέφαρα σπασμένα στα μνημεία.

Ο ήλιος μέσα μου αχνό κορμάκι
-πως λαμπαδιάζει ο πόθος στο ακίνητο γύμνωμα –
φαίνομαι ήρεμος και ανασαίνω μάτια.
Μη με κοιτάζεις μέσα απ’ το φακό.
Γεια σου σ’ αγαπώ , πες μου τ’ όνομά σου.

Πες μου ποιος κόβει βλέμματα
που τάζουν χάδι και πληγή μες στο γαλάζιο.

Τα ελεύθερα βράδια μια βαριά κουρτίνα.
Χάνομαι μέσα στους καπνούς – όλη η δόξα.
Τα σηκώνεις; Είπες.
Τα σηκώνω. Λέω.
Και γύρω πλήξη σα φραγή δοχείου.

Άγγελοι θ’ αφήνουν αλεξίπτωτα στα μπαρ
να γίνει ο παράδεισος τόπος της εξορίας
και συ μιλάς με κλικ της μηχανής.
Μίλα, λογάκια, φώναξε
Πέτα μονάχα ένα «τι» να ακούσω τη φωνή σου.
Πες μου τα’ όνομα σου.

Ποιος είναι αυτός που κλέβει αέρα από τα πόδια σου
για να τον κάνει κεραυνούς και σένα πέτρα;

Κάνω το πέρασμα εδώ και χρόνια
Έχω ένα όπλο στη μασχάλη κουρασμένο
καθώς ξεσπάω μέσα στα μάτια λαϊκών περιοδικών
με φούντα ξύδι και χολή στα χείλη.

Πόλη που είσαι σκόνη από νερό
πάντα θα βρέχει πάνω σου μικρές θητείες.
Σκαλίζω αιωνιότητα μ’ ασκήσεις ακριβείας
Γύρω μουδιάζει ο θάνατος γυάλινα μάτια.

Ποια είσαι συ, που όπλισες;
Ποια είσαι που σκοπεύεις;
Ποιο είν’ το βλέμμα που μπορεί
τουριστικές φωτογραφίες;

Έλα να σου δείξω τη ζωή σε μια χούφτα μπαρούτι.
Κακότυχος ο γάμος της Γκουέη Μέη
αφού άδεια καλάθια κουβαλάς χωρίς τροφή.
Κακότυχο το σπίτι που ξερνάει ονόματα νεκρά.
Τα ‘ δ’ άλλα σιγώ
Πέτρα στη γλώσσα στρατιάς
Τις ει;