Σκύψε με την ομίχλη μιας πηγής
τη μνήμη για να ψαύσεις που ματώνει.

Μάτωσε η νύχτα σου πανιά
κι ένα κατάρτι να μετράς
της απραξίας και της λήθης
ήσυχο ύπνο.
Ο χρόνος σου είκοσι κεριά
που καίνε ελληνικά αλφάβητα.
Δοκίμασε να κλάψεις.

Διόροφο ιδιόκτητο με σκάλα γυριστή
τα έπιπλα βαριά με χρόνο παγωμένο.
Τη θλίψη σου γυναίκα, αγορά και πόθο.

Να σέρνεις πάντα την καρδιά σου στα κρεμμύδια
σα μια πανσέληνο που παίζει δρόμους κι αυτοκίνητα.

Η νύχτα σου μαύρα πανιά
σε ξέχασαν, ξεχνάς
και πέφτεις.