Τ΄ όνομά σου μια ιστορία έλιωνε
από το βάρος του το βράδυ κι άλλοτε
παίζοντας πάλι ρίχτηκε η νύχτα.
Τι θέλεις πια; Τόσοι νεκροί…
Τους κλασσικούς σου μάζευες,
Συμμάζεψε τη σκέψη σου.

Και πάλι νύχτα εγώ σου έγραφα ισόπλευρα
μες στα σκοινιά και τα σκοινιά ματώσανε.
Πέρασαν χρόνια και φύγαν στα σκοινιά
υποταγή σου πλέκανε, τη δούλωσή σου.

Νύχτα, έτσι στο στόμα έφτυσα πια να σβήσεις.
Σβήσε.
Κι νύχτα πια κατάπιε, αφανίζει
και τ΄ ονομά σου έγινε παιγνίδι
Κατάντησε και καταντήσαμε και μεις
κενή, η πιο κενή νεκρομαντεία.