Παπαρούνα μικρή σου χαρίζω τυφλός
λίγη σκόνη
που μαζεύω στη χούφτα μου
ν’ αναστήσει στα χρόνια τα σκληρά που υπνώττεις
τα ρήματα.

Είν’ ο κόσμος μία πόρτα μικρή
φυλακής κι ένα χέρσο καράβι,
που δεν ήρθε κανείς να μου πει
πως θα λείπεις
πως δεν ήταν παράδεισος μόνο λόγια μικρά
που θα βάζουν στο άπιαστο φεγγαριές
τα χλωμά θαμπωμένα φιλιά
μ’ όσα αρνάκια μικρά θα σκοτώνει η μέρα.

Σα λιοντάρι μικρό θα ξυπνάς στον καιρό μου τραγούδια
που μουρμούριζα κάποτε μα ξεχνάω τα λόγια.

Καλύτερα να χαθώ στους καιρούς και στο άφατο
στο αόρατο καλύτερα να πνιγώ των χειλιών σου.