Δεν έχω πεθάνει ακόμα,
έτσι νομίζω
Ξεφλουδίζω βεβαίως τις λέξεις
με όση περιέργεια μου έχει μείνει από παιδί.
Καμιά φορά ανεβαίνω στο στέμμα του ηλίου,
αλλά δεν είναι η ζέστη που με κατεβάζει
είναι που η μνήμη φέρνει στη μέρα αγκάθια
και πονάνε..

Κάποιες φορές αποκτώ μια βεβαιότητα
ιδίως στις στιγμές αιφνίδιου πόνου
Πονούσα χθες βράδυ όλη την νύκτα
από μια ανύπαρκτη πληγή

κι όταν ξύπνησα
κατάλαβα ότι είχα τρία φυλακισμένα πουλιά
πάνω στη γλώσσα.

Άνοιξα το στόμα για να φύγουν
Μου είπαν ότι αυτό είναι ανάσταση.
Ίσως να μου φανεί χρήσιμη αυτή η μικρή ανάσταση
που κράτησα από μικρός
να μην επαναλαμβάνω συνεχώς τα ίδια πράγματα
όπως ο νερόμυλος που κουβαλάει τις ίδιες σταγόνες
χρόνια τώρα ενώ το νερό κυλάει και χάνεται.

Όνειρο όμως κι αυτό φαίνεται είναι,
καθώς ξεχνάω κάθε φορά ότι έχω τα δικά μου όπλα
και μένω με κάτι στεναγμούς οξύτατους
ίδιους με φρένο τραίνου.
Πάντως πριν πεθάνω, λέω, να φορέσω το τόξο
μια εκδρομή στην Τροία ποτέ δεν είναι άσχημη

❧