Στα σκαλοπάτια του Ponte Vecchio
φυτρώνει μια θλίψη από χορτάρι μέλλοντος.
Τα ζευγάρια αγνοούν το άδηλο του κόσμου
κι αλλάζουν όρκους
οι όρκοι όμως ανήκουν στο Θεό.

Ο Άρνος ακούει.

Τα βράδια μόνος συνεχίζει να τρέχει στη νεκρή πολιτεία
που την κυκλώνει από παντού η ομορφιά.

Εκεί ψηλά στους κήπους είναι ένα κορίτσι
Αύριο αυτό το κορίτσι θα βρεθεί
στον τάφο του Μπρόντσκι
και θα αφυπνίσει στην λιμνοθάλασσα
μια απίθανη αλληλουχία μορφών
τόσο που ακόμα κι ένας περαστικός θα αντιληφθεί
ότι ο το κάλος είναι άγιο
κι ότι αυτό μπορεί να αναδιατάξει το χρόνο
να κατευνάσει παλιές καταιγίδες
να απελευθερώσει αγγελικές μπενζίνες
ώστε να φτάσει καταμεσής στα παιδικά σου χρόνια
μεταφέροντας μετάλλευμα από λέξεις
όσες σώθηκαν από το ροκάνισμα της χρήσης.

Ίσως και γω να βρω μια θέση μες στο ποίημα
όχι στην είσοδο, στο πλυσταριό, μπορεί
μ’ ένα παλιό χαλάκι
στην τουαλέτα ίσως σε μια νευρωτική γραφομανία.

Μου επιτράπηκε λοιπόν, να γράψω
ότι στα σκαλοπάτια του Ponte Vecchio
φυτρώνει θλίψη
να δημιουργήσω και γω μια γέφυρα σκιά
σ’ ένα οικείο σύμπαν
και να ακουμπάω αβέβαια
εκεί μακριά, τα πιθανά μου ποιήματα.

❧