Όλη τη νύχτα στον γλαυκό σου κοιτώνα γυρεύοντας
μιαν αφορμή στα σκονισμένα βιβλία να μου φέρεις νερό,
χιλιάδες φράσεις τα πρόχειρα δειλινά, κλαριά που μαζεύουν
την ύστερη θλίψη σου,
αραχνιασμένα σύννεφα κι ένα σκυλί που τινάζει
απ’ το τρίχωμά του τη θάλασσα, παραπέρα δεν κοίταξα

όμως βρισκόταν εκεί
πεσμένος απόψε στην ακροποταμιά ένας άνθρωπος
οι ρίζες μαραμένου φυτού που με λέξεις συνθηματικές
συνάζει κομμάτια τον άνεμο –έρχονται μέρες,

είπε, που δεν μπορείς πια να ζήσεις
ψιχαλίζουν επάνω σου οι μακρινές φωνές, τα μάτια σου διαπλέουν
νερά που καίνε, εσύ

διαβάζεις τώρα τα σημάδια στους τοίχους, κάποιος έγραψε
Μαρία σ’ αγαπώ, άλλος την ποδοσφαιρική του ομάδα, άλλος μια
βρισιά
ένας τέταρτος χάραξε στη ρίζα της καρδιάς του μια κραυγή
–βοήθεια–, έρχονται μέρες

που σφίγγεις τις γροθιές γιατί αισθάνεσαι βαθύτερα τη
μαχαιριά του χρόνου και ζητάς το
έλα μεθυσμένο καράβι στα μπαχαρικά μου γράμματα και γίνε
βάλσαμο στην πρώτη πληγή
λευτερώσου φωνή, μην τραυλίζεις πια μες στα δάση· όμως εσύ,

ήσουν εκεί, πεσμένη
δίπλα στα νερά μ’ ένα σύννεφο κι έβλεπες
τα ηλεκτρικά φώτα του δρόμου, λεωφορεία να περνούν, τις
μηχανές
κι ήταν ο αδελφός στη μάντρα του, η μητέρα από χρόνια
κρυμμένη στ’ αλαφρύ
χώμα της μνημοσύνης, απόψε

‒ακούς;
ένας μικρός καλόγερος παίζει με τα σήμαντρα τ’ απάνω κόσμου
ραντίζοντας
τον κόσμο ευχές, ψηλά
το πρώτο αστέρι ματώνει κι εγώ ξέρω, Φιλομήλα,
πως ματώνεις κι εσύ πεσμένη στην ακροποταμιά, Φιλομήλα μου

έρχονται μέρες.