Το ζώο πάνω μου βαρύ κουρασμένο σαρκίο ντύθηκε τη φωνή,
την ανάσα μου
Ένα κομμάτι λύπης που αποσπάστηκε βίαια από καθετί υλικό
και αγρίεψε
Έφερα στο στόμα του μπροστά με κατάνυξη τον γυμνό μου λαιμό,
εάν θέλεις, λοιπόν, πάρ’ τον
Αν υπάρχει δικαιοσύνη στις αποστάσεις μας, αν υπάρχει κάτι πέρα
απ’ τον σκοτεινό φράχτη των ματιών σου
Αν υπάρχει στην αγάπη σου πόνος, μια ουλή μυστική που να την
ονομάζεις αγάπη
Δεν είναι δυνατό να υπάρξει ρήγμα για το αύριο, δεν είναι δυνατό
να υπάρξει
Βράδυ που να μην είναι μ’ άλλη όψη εσύ, τινάζοντας τα νύχια και
τις μαύρες οπλές σου
Βράδυ που να μην είναι πλέον καιρός να υπάρξεις σε άλλο από
δάκρυα
Θεοσκότεινο βράδυ κι εσύ, αντανάκλαση στα νερά μου τι γύρευες
Σ’ εκείνο που ήμουν και θά ’μαι, στο τάξιμο μιας νύχτας στον άλλο
Ποιες μητρικές παλάμες σε κράτησαν, μήπως εσύ είσαι ο άλλος
Μήπως αργά, πολύ αργά βαραίνουν εντός μου μυστικά που δεν
ξέρω
Σε περιέχω, με περιέχεις, σε περιέχω
Βλέπω τις ρίζες σου μέσα μου να σπρώχνουν τα χώματα, το πρωί
Αγαπώ τους ανθρώπους.