Επειδή κάποια μέρα στο ψέμα προσφύγαμε λέγοντας την
αγάπη μας θάνατο
και σκοτεινοί πορευτήκαμε ίσια στο δάσος δίνοντας όρκους
αφοσίωσης σ’ εκείνο το βράδυ
που υπήρξαμε πιο αληθινοί κατεβαίνοντας
σε υπόγειες δαιδαλώδεις στοές και βαθιά στην ενθύμηση
δεν υπήρχε βροχή παρά μια φοινικιά και το σπίτι μας μικρό
να φωνάζει
«γύρισα πίσω επειδή χρειάζομαι δύναμη», αγκαλιάζοντας τα
γόνατά μας και κλαίγοντας
που μας ξανάβλεπε μετά από τόσον καιρό στ’ ακρογιάλι του
ζωντανούς
με τους μηρούς και τους αγκώνες που θυμόταν –κι εσύ
δεν με θυμάσαι πια, στ’ αλήθεια, δεν με γνωρίζεις;

Σώμα του χωρισμού σε κουβάλησα μέσα μου
με τη στομωμένη σου κόψη, με τα ξεφλουδισμένα χείλη για χρόνια
και σ’ άκουγα ν’ αλυχτάς κάθε βράδυ με πείσμα και σ’ άκουγα
να βηματίζεις απόγευμα στον περίκλειστο κήπο μεγεθύνοντας
με τις σκιές την επιθυμία σου για φυγή
σώμα ευλύγιστο ακόμη, σχεδόν γενετήσιο, σε άκουγα χωρίς να σε
βλέπω
να μπαίνεις στην κρύπτη που είναι ο ύπνος μου, να ζητάς μ’
αφοσίωση
μέσα στα κόκαλα τον νεκρό μου, εκείνον
που αγάπησες και ξεχάσαμε μέσα στον κόσμο.