Ο Ύπνος και ο Θάνατος με κάλεσαν σε δείπνο.

Να ’ρθεις, λοιπόν, την ώρα που θα λείπω. Κι αυτό
το σώμα που άδειασε καθήκον
Να φροντίσεις. Στο ρέμα κάτω να το πας, να
ξεπλυθεί από μαύρο χώμα
Κι από λύθρο. Κι αν ίσως πείσμα βάλουνε το βράδυ
εκεί να μείνω
Να ξέρεις: στο ξακουστό σου όνομα θα πίνω.
Τα φώτα σβήσε του σπιτιού, μη βγεις έξω στον κήπο
Γιατί όσην ώρα λείπω
Θα ’ναι η μητέρα μ’ αγιασμό τα ρόδα της να ραίνει.
Και δεν θα ξέρει: ότι το κράνος μου έχει μείνει αδειανό
Για μιαν Ελένη.

*

Έλα κι εσύ και πάλεψε τριγύρω απ’ το κορμί μου
Να μη μου γίνουνε ντροπή τα ρούχα που φοράω
Να μην τα γδύσουν οι εχθροί κι άναντρα τ’ ατιμάσουν
Στ’ άραχλο σκότος στέλνοντας μ’ αυτά κι άλλους
δικούς μας.

Σε ξένο τόπο εγώ το θέλησα ν’ αφήσω το κορμί μου.
Για το Θεό, όχι και τα όπλα αυτά που μου ’δωσε
ο Πατέρας.

*

Και ξαπλωμένος κείτονταν φαρδύς πλατύς στο χώμα
Σα να κοιμόταν έμοιαζε· μα είχε πάει σε δείπνο.