Αυτό δεν μου το έμαθες ποτέ: μητέρα,
πώς ανακαλούν έναν νεκρό για μη σέρνεται ως την πόρτα σου
τα βράδια; Πέθαινες στις ανηφόρες της Αίγινας
και δεν έλεγες τίποτα. Ζωγραφίζοντας με το αίμα σου αη-Γιώργηδες
δρακοκτόνους. Ξερνώντας πόνους
σ’ έρημα λουτρά. Κι εκεί φυσούσε. Πώς να περάσεις το κερί σου
απέναντι χωρίς να σβήσει; Μέλλον κανένα δεν είχες
μ’ εκείνο το εύθραυστο σώμα.

Άγνωστα πρόσωπα κατέφτασαν σήμερα
να διεκδικήσουν τη φιλία σου μέσα στους τάφους. Μαύρισε
το χαλικόστρωτο μονοπάτι από τις προσποιήσεις της θλίψης τους,
αόρατοι σπάγκοι
έσερναν τα βήματα όλων μηχανικά πίσω απ’ το φέρετρο.
Στεφάνια πολλά, εκλεκτικό όμως το πένθος. Κι ο ήλιος
εκτυφλωτικός πάνω στους σταυρούς και τα μάρμαρα
σε παρέδιδε άσπιλο ξανά
στη χιονισμένη ρωσική σου εστία, εκείνη

που κάποτε σε είχε αποπέμψει.