Παρασκευή χαιρετισμών στον κήπο με τις λεμονιές σαν
δάκρυ
σε ξένο μάγουλο και σε θυμήθηκα: μητέρα,
ήσουν πάντα μεγαλύτερη απ’ τον πόνο μου.

Στα μαύρα τώρα ο σκύμνος σου. Θηλάζει ακόμα πιο επίβουλη
ερημιά. Με το φαρμακωμένο γάλα της ασβεστώνει
τα μονοπάτια του γυρισμού σου. Αν έρθεις βράδυ,
θα φέγγουν οι πέτρες στο διάβα σου την αγωνία που
κρύβεις. Σε φαντάζομαι
την ώρα που το δάσος εξαπολύει τους λύκους του
να χτυπάς ξένες πόρτες αλαφιασμένη και να μην σου ανοίγει
κανείς. Γιατί ο κόσμος σου πλέον είναι άλλος,
εγώ δεν έχω χέρια να σ’ αγαπήσω και βρέχει μονότονα
στις λεηλατημένες σου χώρες, ψυχή
όπως σ’ ένα κακό φθινοπωρινό ποίημα. Και βγαίνω
στους δρόμους με τα εξαπτέρυγα και βουλιάζω

στις πάντα πρόσφορες λάσπες
της μνήμης σου.