Τότε τραγούδαγα τις νύχτες στα σκυλάδικα
βέβηλες νότες που σημαίναν απουσία. Απανωτά τσιγάρα καίγαν άδικα
τα δάχτυλα. Μαύρο λιβάνι· για ποια ψυχή; Ξημερωνόμουνα
μπροστά στα φαρμακεία

ζητώντας επιδέσμους συμπαράστασης. Τις τελευταίες λεπτομέρειες
από την άστατη ζωή σου στην Πρέβεζα. Κατάματα
να σε κοιτάξω μια φορά κι ας λεν πως δεν υπάρχεις. Γι’ αυτό
τα θυμωμένα Σάββατα.
Το τελετουργικό μου ξόδεμα στην παραλιακή. (Θυμάμαι το
κρύο· τα διπλά κονιάκ της επαρχίας). Γι’ αυτό και της
πολύχρονης στηθάγχης

η ελπίδα: πως λιγοστεύοντας θα ’ρθεί πιο γρήγορα ο καιρός
που θα ξαναβρεθούμε.