Φεγγαρόφωτο χρειάζεται για ν’ ανθίσει η θλίψη μου
κι ένα ξέφωτο δάσους για να διασκεδάσει την αϋπνία της.
Ένα κομμάτι ψωμί στο μεσονύχτι για την ακόρεστη πείνα της,
για να μπορέσω να συλλαβίσω στα λόγια της αύριο
μια σιδερένια «καλημέρα».

Αλλιώς, ώσπου να ξημερώσει θα παριστάνει το άλογο

αλλιώς θα χλιμιντρίζει φρικιαστικά

θα ονειρεύεται λευκούς ερωδιούς σε καλπασμό χιλιομέτρων

θα με ποδοπατήσει μέχρι θανάτου.