Είσαι εκείνο το σπασμένο σώμα στο ημίφως που μυρίζει φωτιά γιατί ποτέ του δεν εξημερώθηκε. Είσαι ο αέρας που φύσηξε ανάμεσα στις ηττημένες λέξεις μου και τις έκανε τα στάχυα που μαζέψαμε για να ’χουμε αύριο στο τραπέζι μας ψωμί. Είσαι η έκκληση του επόμενου φιλιού που επικαλείται την ανάμνηση του προηγούμενου με τα μάτια εκείνου του σκύλου που διέσωσε μια Κυριακή στο βλέμμα του το χάδι σου. Είσαι ένας πειρασμός γκρεμού και κήπου ανεξάντλητου, όλο μηλιές κι άπιαστες άκρες ποιήματος. Είσαι ο ηλεκτρισμός ενός ισπανικού Αυγούστου καθώς νυχτώνει δίπλα στο ποτάμι και ρίχνεις την κόκκινη ζακέτα πάνω στους ώμους σου. Είσαι μια πόλη με ψιλόβροχο στις συλλαβές της: το δικό μου Άσμα Ασμάτων.