Έσβησε τ' όνειρο μου
πάνω στην ώρα της χαράς
και στο βωμό της συμφοράς το δάκρυ κύλησε.
Στάθηκε στο πλευρό μου
ο καβαλάρης της νυχτιάς
και με το γέλιο της ψευτιάς κρυφά μίλησε.

Μάτωσε η χαρά μου,
μαύρο μαχαίρι την χτυπά,
την κομματιάζει, τη σκορπά
βαθιά στη θάλασσα, βαθιά.

Κράτησα το φεγγάρι
σα μάλαμα, σαν θησαυρό
σαν άγιο σώμα σε σταυρό, κρασί αθάνατο.
Ρώτησα το βαρκάρη
το κόσμο του ποιος τον κρατεί
ποιος θα δικάσει τον κριτή και ποιος το θάνατο.

Μάτωσε η χαρά μου,
μαύρο μαχαίρι την χτυπά,
την κομματιάζει, τη σκορπά
βαθιά στη θάλασσα, βαθιά.

Κόπηκαν τα φτερά μου
πήρα τη νύχτα αγκαλιά
και στου θανάτου τα σκαλιά
ζωή σε χάλασα.