Τρικλίζουν οι λέξεις στο πάτωμα
της αμήχανης πασαρέλας.
Χορεύουν ασθενικά
σε κατευθυνόμενα βήματα.
Τρυφερά το ένα χέρι
ακουμπάει στο άλλο.
Τόσα χρόνια μαζί μετράνε.
Μόχθος βαρύς στου τρύγου τη γιορτή
και χαράματα στου θέρους τ’ αλώνια.
Ίδια η μέρα, ίδια η νύχτα
και σε προσευχές μαζί να υψώνονται.
Πώς τώρα ένα χέρι μονάχο να γράψει
κει που από ταίρι έσβησε,
πώς να κρύψει τη γύμνια του
μέσα σε ένα αμάνικο παλτό!
Βουβό χειροκρότημα
ηχεί στις νότες των εγχόρδων.
Απόψε η νύχτα δε χαρίζεται.
Είπε νωρίς καληνύχτα
προτού το θλιμμένο σούρουπο ανταμώσει.