Ώρα μία
αφότου τον νεκρό της μέρας
είδα να παίρνουν στα δυνατά φτερά τους
ανεκπλήρωτα φαντάσματα.
Ίσως για να τον αποθέσουν
στο πετρωμένο αναφιλητό μιας Νιόβης
που ακόμη κλαίει
κοιτάζοντας βαθιά στα μάτια
χρόνου ανεξίτηλου.

Μετόπη ανάγλυφη στο ναό του ονείρου απόψε η
Σελήνη.
Τροχοί φλογισμένοι ανάβουν στο άρμα της τ’ άστρα.
Ασάλευτος ο ηνίοχος κοιτά μπροστά,
με το βλέμμα χαράζει στο ουράνιο μάρμαρο
τον ρόδακα της αιωνιότητας
Κι ο ουρανός αμετανόητος κρατά
τον μαύρο τάπητα στρωμένο πίσω απ’ τα νέφη.

Μονάχα εσύ απουσιάζεις στο άφθαρτο θέαμα.
Στων εποχών κρυμμένη τις κενές στιγμές,
κάπου στις Σάρδεις θα πλένεις τα μαλλιά σου
μ’ ιωνικά μυρωδικά, βοτάνια που μεγάλωσαν
πνιγμένα στα νερά του φεγγαριού.
Η σκέψη σου θα ρυτιδώνει το Αιγαίο,
θα παραπλέει τα νησιά,
θ’ αφαλατώνεται στις αμμουδιές της Πιερίας.
Ίσως αυτή η φωταύγεια -ποιος ξέρει;-
που τώρα δα για μια στιγμή
καθρέφτισε στο έλασμα της μνήμης μου
να είσαι εσύ,
καθάρια, αποσταγμένη, φαεινή,
με την ακολουθία σου από Λυδές θεραπαινίδες
να σου κρατούνε τον χιτώνα
πάνω από την άβυσσο
την ώρα που ανώνυμους αστερισμούς
βυθομετρώ
ποντοπορώντας με τις λέξεις μου
για να σε συναντήσω.