Στο τζάκι στάχτη η φωτιά
το σπίτι άδειο μοναξιά,
στο τζάμι κλαίει η βροχή
με πνίγει αυτή η Κυριακή.

Μονότονη κι η μουσική
τσιγάρο και πικρό κρασί,
η μέρα σβήνει σαν κερί
με πνίγει αυτή η Κυριακή.

Κι εσύ που αγάπησα εσύ,
εσύ που μου ‘δινες ζωή
περιμένεις στο σταθμό
να ‘ρθει το τραίνο των οκτώ
να σε ξεχάσω δεν μπορώ.

Κράτα με σαν παιδί
με πνίγει αυτή η Κυριακή

Περνάμε όμορφες στιγμές
γεμίζει η σκέψη ομορφιές
παράπονο η προσμονή
με πνίγει αυτή η Κυριακή.

Κοιτάω του τραίνου τον καπνό
μα εσένα δεν μπορώ να δω
να τρέξω πάλι να σε βρω
συγνώμη πάλι να σου πω.

Κι εσύ που αγάπησα εσύ,
εσύ που μου ‘δινες ζωή
να έχεις φύγει απ’ το σταθμό
με κάποιο τραίνο των οκτώ
να σε ξεχάσω δεν μπορώ.

Και κλαίω ακόμα σαν παιδί
με πνίγει αυτή η Κυριακή

Στο τζάκι στάχτη η φωτιά
το σπίτι άδειο μοναξιά,
στο τζάμι κλαίει η βροχή
με πνίγει αυτή η Κυριακή.