Δεν κλαίω πια γράφοντας στίχους
και αναρωτιέμαι αν έχω στραγγίσει
από επιθυμίες
ή αν η έμπνευση είναι κλειδωμένη σε όργανα
που αγνοώ την ύπαρξή τους,
γιατί υπερφίαλοι μού φαίνονται εκείνοι που με έπαρση
μιλούν για ανθρώπινα πάθη
που κατέκτησαν πάνω από τόνους χαρτιού.
Ακόμα μπορεί να αγνοώ πως μέσα μου
ο χώρος είναι κατειλημμένος από επωάσεις ιδεών
που ο χρόνος θα δείξει αν θα αντέξουν τόση σιωπή.
Κι ο χρόνος αμείλικτα αφήνει τις αναμνήσεις σκιές,
ξεθωριάζουν οι αιτίες που τις προκάλεσαν
σαν τα ξεχασμένα στον ήλιο ρούχα
—ο ήλιος δεν είναι πάντα η καλύτερη επιλογή—
στα σκοτάδια φυλάσσεται η ωραιότητα των μυστικών μου
μέχρι να βρουν τον δρόμο τους.
Εκείνες ακριβώς τις στιγμές κοιτώ τους ανθρώπους
σταθερά μες στα μάτια.