Τα μάτια της είναι πράσινα,
πεύκα γερμένα στη θάλασσα,
τα μάτια της ακουμπάνε στη θάλασσα.
Απ’ τα χέρια αφήνει μια ανθοδέσμη
καθαρά και μόνο από κοράλλια
—γιατί διάβασε πως είναι ζωντανοί οργανισμοί—
Δεν υπάρχει κάτι παράξενο στη γυναίκα,
βρίσκεται στη μέση του κάπου,
το γαλάζιο της σώμα έχει μια υποψία ουρανού
και πολλά σύννεφα.
Αναδύεται και βυθίζεται την ίδια στιγμή
κι έπειτα κοιμάται στο ίδιο πλευρό.
Ψιθυρίζει: «καλύτερη η σιωπή από λέξεις που πνίγονται»,
πάνω στο κεφάλι της σε υπνηλία η ποίηση
συνθέτει αγαπημένες συνήθειες.
Πότε γελώντας και πότε δακρύζοντας
συνεχίζει τον δρόμο της.