Μπορώ να καταλάβω τον μέλλοντα λόγο,

τα κουρασμένα παπούτσια με λάσπη

που αηδία προκαλούν στα αστικά πατώματα.


Πρόσωπα ανέκφραστα,

πόρνες που κλαίνε πάνω στον ομφάλιο λώρο.

Την αξιοπρέπεια των ανώνυμων στίχων,

το ειρωνικό χαμόγελο του αδιάφορου επώνυμου,

την έπαρση που χτίζει το σώμα.