Νιώθω το ποίημα

στο πρώτο ανοιχτό κουμπί της ζακέτας,

στα δάχτυλο που φτιάχνει σχέδια στη σκόνη,

στα κίτρινα φύλλα που οδηγούνται στη φυσική πτώση […]

Στην απόσταση και στο δίπλα του έρωτα,

στις στιγμές που αγνοούμε,

στις αιτίες της φθοράς, της γέννησης και της χαράς,

στα αμαρτωλά μήλα, σε ό, τι έρχεται και φεύγει

σε ό, τι μένει στην πενιχρή και εύθραυστη ψυχή μας.