Πολλά χρόνια στο μαξιλάρι μου

είχα βάλει τον Αύγουστο,

το εκρού μπλουζάκι και το καφέ παντελόνι,

και σαν ξάπλωνα τα έσχιζα, τα μύριζα

και το πρωί τα μπάλωνα

νομίζοντας πως είν’ απόδειξη αγάπης.

Κι όταν τα υφάσματα κουράστηκαν απ’ τη φθορά,

τα ρούχα κράτησα σε ζελατίνα στην ντουλάπα

χωρίς πρόσωπο, κρεμασμένα, χωρίς χέρια,

απλά κρεμασμένα, νομίζοντας πως είν’ απόδειξη μνήμης.

Τώρα δεν τα κοιτάζω,

πληρών τη μνήμη με ασφαλή αισθήματα

και διάθεση δεν έχω κακό να κάνω στον σκόρο.

Ξέρω πως μαθαίνουν κι αυτά να ζουν

με τις τρύπες στο σώμα τους.